Głębokie uszkodzenia słuchu u niemowląt występują 6 razy częściej niż wrodzona niedoczynność tarczycy oraz 15 razy częściej niż fenyloketonuria – schorzeń, które są również objęte programem badań przesiewowych u noworodków w Polsce.
Późno zdiagnozowana wada słuchu jest główną przyczyną zaburzonego, opóźnionego lub całkowicie niemożliwego rozwoju mowy.
Celem badań przesiewowych noworodków i niemowląt jest jak najszybsze wykrycie wady słuchu oraz wdrożenie odpowiedniego postepowania leczniczo – rehabilitacyjnego.
Według Joint Committe każde dziecko z uszkodzeniem słuchu powinno być wykryte do 3 miesiąca życia a do 6 miesiąca powinno zostać wdrożone postępowanie lecznicze.
Metodyka badania powinna obejmować między innymi pomiary otoemisji akustycznych oraz audiometrie impedancyjną.
Do badań przesiewowych zapraszamy niemowlęta:
- z oddziałów noworodkowych z wynikiem REFER I etapu skryningu słuchowego (tzn. ze stwierdzonym brakiem otoemisji przynajmniej w jednym uchu).
- z obciążonym wywiadem dotyczącym czynników ryzyka wystąpienia niedosłuchu (niezależnie od wyniku uzyskanego na oddziale noworodkowym, nawet gdy stwierdzono PASS – tzn. zarejestrowano prawidłową otoemisję akustyczną)
- u których jest podejrzenie niedosłuchu w ocenie rodziców lub innych specjalistów opartych na behawioralnej obserwacji zachowań słuchowych dziecka
- po chorobach i ich powikłaniach przebytych po urodzeniu (profilaktyka lekarza rodzinnego)
Zgodnie z ustalonymi zasadami Programu Przesiewowego Badań Słuchu u Niemowląt małe dzieci leczone i rehabilitowane z powodu niedosłuchu powinny zgłaszać się przynajmniej co sześć miesięcy do kontroli audiologicznej.